مقابله با اقامتگاه های غیرمجاز نیازمند ورود جدی دستگاههای مربوطه است و در صورت عدم برخورد، شاهد افول و ورشکستگی صنعت هتلداری خواهیم بود.

یک مرکز اقامتی که امروزه در هر شهر و استان با نقش و نمای خاص خود به گونه‌ای به ارائه خدمات به مسافران و گردشگران می‌پردازد، سهم بسیاری در زیبایی شهر دارد و این زیبایی وقتی خود را به نمایش می‌گذارد که توانمندی در ارائه خدمات به میهمانان، به بهترین نحو ممکن بر اساس استانداردهای تعریف شده صورت گیرد.

آنچه شاکله هتل با آن معنا پیدا می‌کند، ارائه خدمات با بهترین و زیباترین روشهای روز است که به عنوان خاطره خوب و به یاد ماندنی در ذهن میهمانان هتل نقش می‌بندد بهترین تبلیغ برای جذب میهمان جدید خواهد بود.

بدین منظور قانون‌گذار برای فراگیر کردن استفاده کنندگان از هتل و سایر اقامتگاههای رسمی، سطوح مختلفی را تعریف کرده که در قالب سطح و ستاره خود را معرفی می‌شود و میهمان در هر سطح و درجه اقتصادی و اجتماعی با بهره‌گیری از هتلهای 1 تا 5 ستاره از خدمات هتل بهره مند می‌شوند.

هتل ها با چارچوب‌های تعریف شده و نظارت‌های مداوم از سوی نهادهای متولی و نظارتی و نیز اتحادیه که عامل اجرایی نهادهای نظارتی است، امنیت فردی و اجتماعی میهمان را در مقطع حضور در هتل تأمین می‌کند، ضمن آن‌که با نظارت‌های بهداشتی، سلامت میهمان را تضمین کرده و در هر صورت هرگونه مشکلی در ارائه خدمات مدیریت هتل پاسخگوست.

جایگاه هتل و سایر مراکز اقامتی رسمی و با قابلیتهای نظارتی نهادها و نیز آئین‌نامه‌ها و قوانین ملزم به ارائه خدمات تعریف شده است، در مقابل اقامتگاه های غیرمجاز که در پوشش آپارتمانهای مبله و غیره فعالیت می‌نمایند همانگونه از اسم آنها بر می‌آید بیانگر گریز از ضوابط و مقررات همه اصولی که است در هتلها وجود دارد.

این اقامتگاهها علاوه بر اینکه به هیچ‌وجه جایگاه هتلها را ندارند بلکه با روشهایی که در این اماکن اعمال میشود، تخریب یک صنعت را در پی دارد و آن هم صنعتی که از یک فرهنگ دیرینه امنیت، سلامت، آرامش برخوردار است.

اقامتگاههای غیرمجاز پذیرای هیچ ساختار عرفی و قانونی نیستند و در صورت عدم جلوگیری از رشد قارچ‌گونه آن،شاهد نهادینه‌شدن یک فرهنگ هنجار شکن، در اقامتگاهها خواهیم بود و این لطمه به یک صنعت پایدار است که همه امیدهای اقتصادی، سرمایه‌گذاران این صنعت و نتایج آن که اقتصاد پایدار در مقابل نفت می‌باشد خواهد بود.

اقامتگاه های غیرمجاز بر اساس قوانین

 

اقامتگاه های شبه دولتی:

   در شرایطی که به دلیل نابسامانی در برنامه‌ریزی و نیازسنجی مراکز اقامتی توسط نهاد متولی و عدم توازن مراکز اقامتی در استان ها بر ‌اساس ظرفیت های گردشگری سایت ها و سایر مراکز تاریخی و فرهنگی موجب به هدر رفتن سرمایه‌های ملی می‌گردد و این امر زمینه ساز خروج سرمایه‌گذاران از چرخه هتلداری و سایر مراکز اقامتی خواهد شد، شاهد گسترش اماکن اقامتی توسط نهادهای دولتی در هر شهر و استانی می‌باشیم که علیرغم نهی آن در برنامه سوم توسعه، سند چشم‌انداز و پنجم توسعه که واگذاری آنها تاکیداً از سال 87 با ابلاغ اجرای سیاست های کلی اصل 44 قانون اساسی در دستور کار قرار گرفته است نهادهای دولتی با استدلال آنکه این مکانها برای پرسنل ذیربط می‌باشد و یا با اعلام بالاترین قیمت‌های غیرواقعی در مزایده فروش هتل ها و سایر اماکن اقامتی دولتی تلاش در حفظ آنها دارند، و بدین ترتیب رقابت‌پذیری در حوزه هتلداری ایران افت زیادی داشته و طبعاً سرمایه‌گذاری در این حوزه با وجود رقابت نابرابر موجب افت انگیزه برای سرمایه‌گذار داخلی و خارجی به دلیل مقرون به صرفه نبودن سرمایه‌گذاری را در پی دارد.

و این عدم توازن و نابرابری به تناسب هر منطقه با عناوین مختلف در شهرها اعم از زیارتی و سیاحتی اجرا می‌شوند و بهره‌مندی اماکن اقامتی دولتی و شبه دولتی از عدم پرداخت‌ عوارض و مالیات و بهره‌مندی از سایر تسهیلات دولتی، در مقابل یک سرمایه‌گذار بخش خصوصی که با سرمایه‌گذاری میلیاردی می‌بایست صرفاً از محل فروش اتاق با نرخ های ابلاغی سازمان میراث فرهنگی پایداری داشته باشد و در مقابل اماکن دولتی و شبه دولتی نیز با پذیرش مسافر با مبالغ پایین رقابت ناسالم در این حوزه را پدید آورده‌اند. سلامت اقتصادی یک صنعت را به مخاطره می‌اندازند. و مواد قانونی که غیرمجاز بودن آنها را طرح می‌نماید ماده 189 برنامه سوم توسعه، تبصره 37 برنامه چشم‌انداز بیست ساله، ماده 102 برنامه پنجم توسعه، ماده 23 قانون مدیریت خدمات کشوری می‌باشد.

سازمان میراث فرهنگی بدون توجه به شرایط جاری و بحرانی که برای هتلداران و سایر اماکن اقامتی رسمی به دلیل عدم توازن و نیاز شهر و استان با حضور اماکن اقامتی دولتی و شبه دولتی پدید آمده در یک اقدام غیر مسئولانه و غیرحرفه‌ای بر اساس دستورالعمل اجراییتحت عنوان ساماندهی و مدیریت خانه مسافر در خرداد 1395 آغاز به فعالیت و پذیرش عضو نموده است. در شرایطی که مراکز اقامتی رسمی هم اکنون طی ضوابط سازمان میراث فرهنگی و نیز نهادهای نظارتی و سایر نهادهای مرتبط اقتصادی اجتماعی در حوزه هتل در سه رسته هتل، هتلآپارتمان و پانسیون فعالیت می‌نمایند و اتحادیه مهمانپذیران نیز در رسته مهمانپذیر، اقامتگاه، زائرسرا پذیرشگر مسافرین و گردشگر در سطوح مختلف اجتماعی اقتصادی می‌باشند با چارچوبهای نظارتی امنیتی، اجتماعی و بهداشتی کهاین مراکز را مشمول هزینه‌های بالا جهت ارائه خدمات مطلوب متناسب با سطح و درجه و ارائه تجهیزات و امکانات برابر استانداردهای تعریف شده به همراه سایر هزینه‌ها بار سنگینی را بر هتلدار و سایر مراکز اقامتی رسمی تحمیل نموده است خانه‌های مسافر که ازحداقل‌های

خدمات وتجهیزات برخوردار هستند توسط سازمان میراث فرهنگی بدون هیچ دلیل و نیازسنجی وامکانات سنجی راه‌اندازی گردیده است.

و از دیگر موارد اماکن اقامتی غیر رسمی و قانونی است،از واکاوی مشکلات دیگر هتلداری کشور حضور اقامتگاههای غیرمجاز می‌باشدکه خارج از چارچوب قوانین و مقررات مؤثر در بازار و مراکز اقامتی در شهرها به صورت مجموعه آپارتمان و خانه‌های استیجاری مبله در نقاط مختلف فعالیت غیرقانونی دارند، و پذیرش مسافر این اماکن از طریق شبکه‌های مجازی، سایتها و نیز معرفی از طریق بنگاه های معاملات ملکی اعم از ایرانی و سایر ملیت ها را اسکان می‌دهند، در حال حاضر اتباع خارجی چینی بیشترین استفاده کننده از این اماکن می‌باشند، و این اتحادیه در مقام ناظر بر اماکن اقامتی هتلداری استان تهران از طریق اطلاع‌رسانی مردمی و واحدهای تحت پوشش طی بررسی و تحقیق میدانی با توجه به امکانات موجود نسبت به معرفی این اماکن غیر مجاز به اداره اماکن نیروی انتظامی پاوا فاتب با ذکر مشخصات اولیه اقدام می‌نماید.

لذا فعالیت و رشد قارچ‌گونه این قبیل مکانهای اسکان ایرانی و خارجی از ابعاد اجتماعی موجب هنجارشکنی فرهنگی که لطمات و عوارض فرهنگی آن هر از گاهی با رفتارهای غیراصولی و غیر اخلاقی در این خانه‌های استیجاری دیده می‌شود که موجب سلب آسایش و امنیت گردشگران خارجی که حفظ امنیت آنها در مسئولیت دولت جمهوری اسلامی است، و در صورت بروز مشکل وجرم که هم جانی و مالی است ملزم به پاسخگویی می‌باشد، و در بخش اقتصادی ظهور این اماکن غیرقانونی ضربه سنگین اقتصادی به پیکره اماکن اقامتی رسمی هتلداری می‌زند که در بهترین شرایط متأسفانه هتلها با سرمایه‌گذاری میلیاردی با سطح اشغال 50 % فعالیت می‌نمایند که به هیچ وجه سود آن با سرمایه‌گذاری میلیاردی که توسط سرمایه‌گذار صورت گرفته است متناسب نمی‌باشد و طبعاً استمرار و عدم جلوگیری توسط نهادهای نظارتی، امنیتی از رشد این قبیل اماکن و نیز خانه‌های مسافر لطمه سنگینی برای صنعت هتلداری خواهد داشت و ایجاد شرایط جذب سرمایه‌گذار جدید به این صنعت محال می‌باشد. و در خصوص اسکان دانشجویان علیرغم وجود پانسیونهای رسمی و قانونمند خوابگاههای دانشجویی شبه دولتی در این حوزه فعالیت می‌نمایند که متأسفانه خارج از چارچوب نظارتی توسط نهاد متولی (سازمان میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری) و تشکل مربوطه  پذیرش متفاوت دارند.

آنچه نقش اتحادیه به عنوان نظارت بر اماکن غیرمجاز است، شناسایی این مکان ها و معرفی به نهادهای نظارتی از جمله اداره اماکن و سازمان میراث فرهنگی و صنایع دستی و گردشگری است و صرفاً اتحادیه معرفی کننده است که آنهم توسط اطلاع‌رسانی مردمی و نیز واحدهای تحت پوشش از فعالیت این اماکن غیرمجاز مطلع می‌شویم و طبعاً اقدام دیگری نداریم.

با پیگیری نهادهای نظارتی و قانون‌گذار در خصوص قوانین معطل مانده اقدامات قانونی بعمل آورده و این صنعت که با سرمایه‌‌گذاری دیربازدهی فعالیت می‌کند توان تداوم راه و مشوق سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی  برای بازگشت سرمایه خود به این صنعت توجیه داشته باشند، چراکه در غیر اینصورت حضور اماکن غیرمجاز،  اقتصاد ناسالمی با پایین‌ترین خدماتی ارائه می‌دهند که افول این صنعت را به دنبال دارد.

ز

چگونه نرخ گذاری غیر دستوری به یاری هتلداری دنیا آمد؟

هتل های کشورمان همچنان از نرخ های دستوری دولتی تبعیت می کنند و رزرواسیون آنلاین نیز تاکنون نتوانسته است با سازوکاری کارآمد، دستیابی گردشگران داخلی و خارجی را به اتاق های هتل ها تسهیل کند.

نرخ هتل ها و کیفیت خدمات آن ها، یکی از اصلی ترین چالش های صنعت هتلداری عنوان می شود. قیمت، سرویس، امکانات و موقعیت جغرافیایی چهار معیار اصلی گردشگران در انتخاب هتل محسوب می شود و در شهرهای توریستی دنیا رقابت شدیدی برای ارائه خدمات بهتر و جذب گردشگر در بین هتلدارها در جریان است. در شرایطی که بسیاری از کشورهای گردشگرپذیر توانسته اند با روش های مختلف به رفع این چالش بپردازند، در ایران همچنان نرخ گذاری هتل ها در سایه سازوکاری دولتی نتوانسته است شناور شود.

از سوی دیگر، به دلیل تنوع سیستم های امتیاز دهی هتل ها بر اساس ستاره که نشانگرهای تعیین کیفیت هتل ها هستند، پرسش هایی مرتبط با واقعی بودن هزینه پرداختی و خدمات برای بسیاری از مسافران در انتخاب هتل مناسب به وجود می آید. اینکه آیا قیمت اعلام شده با خدماتی که ارائه می شود همخوانی دارد؟ و آیا این قیمت ها براساس استاندارد خاصی تعیین شده اند و گردشگران می توانند هزینه سفرشان را پیش بینی کنند یا نه؟

مکانیزم قیمت گذاری در آمریکا

در دنیا سازمان های غیردولتی و خصوصی وجود دارند که بر اساس معیارهای استاندارد شده به طور منظم کیفیت و امکانات هتل ها را می سنجند. این سازمان ها امتیاز هتل ها و قیمت اتاق هایشان را تعیین می کنند؛ سازمان هایی مانند «سندیکای خودروی آمریکا» (AAA) که یکی از زمینه های فعالیتش، سفر است و موسسه «فوربز تراول» در آمریکا که مسافران با آشنایی از سیستم آن ها، هتل مورد نظرشان را با خیالی آسوده انتخاب می کنند. در واقع این سازمان ها قدرت پیش بینی هزینه و کیفیت را برای مسافران فراهم کرده اند. این سازماندهی بیشتر در آمریکا وجود دارد و اغلب هتل ها در آمریکای لاتین و اروپا زیر نظر سازمان منظمی امتیازدهی نشده اند. در این شرایط مسافران برای مطمئن شدن از ویژگی های هتل هایی که می خواهند انتخاب کنند، قبل از رزرو اتاق، نظرات کاربران قبلی را در سایت های رزرو آنلاین می خوانند و این اطمینان مسافران را نسبت به واقعی بودن امتیاز هتل ها از بین می برد.

یکسان سازی نرخ ممنوع!

در همین حال، سال 2015 بود که دولت فرانسه قانونی را به تصویب رساند و طبق آن، یکسان سازی نرخ هتل ها ممنوع اعلام شد. این قانون درحالی به تصویب رسید که پیش از آن برای فراهم کردن امکان مقایسه و رقابتی بودن بازار هتل ها در سایت های رزرو آنلاین، از سال 2010 نرخ هتل ها یکسان سازی و برترین نرخ موجود (BAR) که کم ترین یا عمومی ترین قیمت برای هر اتاق در یک شب بود، اعلام می شد. حالا این قانون باعث خارج شدن هتل های فرانسه از سیستم های آنلاین شده و دولت این کشور اعلام کرده است گردشگران و مسافران باید برای رزرو هتل ها به طور مستقیم از طریق سایت خود هتل ها اقدام و اتاق مورد نظرشان را رزرو کنند.

از سوی دیگر، دولت آلمان نیز رزرو هتل به صورت آنلاین را ممنوع اعلام کرده و اجازه نمی دهد از واژه هایی مثل «برترین نرخ موجود» در سیستم های آنلاین رزرو هتل استفاده شود. به گفته کارشناسان، این تغییرات باعث واقعی تر شدن قیمت هتل ها در آلمان و فرانسه شده است و مدیران هتل ها می توانند آزادانه بدون در نظر گرفتن حق کمیسیون برای شرکت های آنلاین، قیمت واقعی اتاق های خود را در وب سایت های خود اعلام کنند. همچنین به دلیل قرار نگرفتن در فضای رقابتی کاذب برای کاهش قیمت ها و اجباری که برای رسیدن به کف قیمت اعلام شده وجود داشت، کیفیت اتاق ها نیز افزایش یافته است؛ چه اینکه پیش از این، مدیران هتل ها برای رسیدن به کمترین قیمت اعلام شده، کیفیت را پایین می آوردند تا در بازار رقابتی قیمت ها انتخاب شوند. بعد از تصویب این قوانین، هتل ها قیمت های واقعی خود را در وب سایت های شخصی شان قرار می دهند و با مردم وارد ارتباط مستقیم می شوند. این ارتباط مستقیم نه تنها باعث افزایش حس اعتماد مردم خواهد شد بلکه باعث تنظیم بهتر قیمت براساس نیاز مشتری می شود.

با این همه استفاده از شرکت های رزرو آنلاین هتل، همیشه اولین گزینه برای مسافران بین المللی است. به همین خاطر آمریکا نیز با وضع قوانینی هتل هایش را وارد این بازار رقابتی کرده اما کنترل برترین نرخ را در اختیار این شرکت ها نگذاشته است. در واقع شرکت های آنلاین باید برای حفظ بقای خود انعطاف بیشتری در اعلام قیمت ها داشته باشند و به هتل ها اجازه دهند نرخ واقعی شان را اعلام کنند. چنین روندی باعث ایجاد بازار رقابتی در کیفیت خواهد شد و هتل ها نیز می توانند مشتریان دائمی برای خودشان پیدا کنند.

نرخ گذاری یکسان در ایران

اما چنانچه اشاره شد شرایط در ایران اندکی متفاوت است. هتل های کشورمان همچنان از نرخ های دستوری دولتی تبعیت می کنند و رزرواسیون آنلاین نیز تاکنون نتوانسته است با سازوکاری کارآمد، دستیابی گردشگران داخلی و خارجی را به اتاق های هتل ها تسهیل کند. این در حالی است که بر اساس آیین نامه ایجاد، اصلاح، تکمیل، درجه بندی و نرخ گذاری تاسیسات گردشگری و نظارت بر فعالیت آنها، در هر یک از تاسیسات گردشگری که ضوابط و استانداردهای فنی مصوب سازمان رعایت شود، نـرخ اتـاق، اغذیـه و اشربه و سایر خدمات توسط بهره بردار تعیین خواهد شد و تشکل صنفی نرخ های تعیین شده را ممهور، یک نسخه از آن را برای سازمان میراث فرهنگی و گردشگری استان و نسخه دیگر را برای نصب در واحد مورد بهره برداری ارسال می کند.

بسیاری از اقتصاددانان بر این باورند که عمل به این بند، ایجاد بازار رقابتی و در نتیجه افزایش سطح کیفیت خدمات و متعادل شدن قیمت ها را در پی خواهد داشت. به گفته آنها وظیفه دولت، کنترل کیفیت و نظارت بر نحوه ارائه خدمات است، نه تعیین نرخ. یک نهاد تخصصی باید با دانش و مبنای علمی تشخیص دهد که تولید چه است و چه قیمتی باید داشته باشد. از دیگر سو، نرخ گذاری از سوی دولت بدون دانش و تخصص، جلوی خلاقیت و نوآوری را نیز خواهد گرفت. این اقتصاددانان نرخ گذاری از سوی دولت را تنها در شرایط خاصی همچون جنگ و برای برخی کالاهای مصرفی در دوره کوتاهی قابل توجیه می دانند اما بعد از آن و برای تمامی خدمات و کالاهایی که ارائه می شود، ورود دولت و بخش دولتی به این حیطه بدون توجیه و غیرمنطقی به نظر می رسد.

در شرایطی که برخی مسوولان دولتی و منتقدان، نرخ گذاری آزاد را مترادف با گران سازی اقامت در هتل ها می دانند، مبانی اقتصاد آزاد به همگان یادآوری می کند که صاحبان کسب و کارها در بخش خصوصی، قیمت محصولات عرضه شده خود را براساس تقاضای مردم کم و زیاد می کنند. همچنین این موضوع که شناورسازی نرخ اتاق های هتل ها می تواند به توزیع زمانی و مکانی سفر بینجامد، یکی دیگر از محاسن این آزادسازی را مورد تاکید قرار می دهد.

حالا برخلاف آنچه مسوولان دولتی گردشگری ایران آن را وظیفه خود می دانند، تجارب بسیاری از کشورهای گردشگرپذیر نشان داده است واگذاری این نرخ گذاری به خود هتل ها می تواند بیش از یک نرخ گذاری دستوری اثربخش باشد. به نظر می رسد، مرور تجارب کشورهای خارجی در این خصوص می تواند بیش از پیش راهگشا باشد.
ز

آمارهایی که بلای جان هتل ها شدند

رئیس جامعه هتلداران ایران با انتقاد از آمارهای کذب پر بودن اتاق هتل ها در کشور گفت: ارائه این آمارها موجب شده تا سازمان امور مالیاتی هتل ها را علی الراس کند.

جمشید حمزه زاده گفت: اکنون آمار میزان اشغال هتل های کشور زیر ۵۰ درصد است، اما مسئولان مختلف در حوزه گردشگری و سازمان میراث فرهنگی اعلام می کنند که هتل های ایران پر است، همین موضوع موجب شده تا بازرسان سازمان امور مالیاتی حساب های  دفتری هتلداران را در نظر نگیرند و تحت تاثیر جو بوجود آمده توسط برخی از مسئولان گردشگری، خودشان برای هتل ها مالیات بنویسند حتی در برخی از موارد سه برابر  برای هتلی مالیات نوشته اند.

وی ادامه داد: ماموران سازمان امور مالیاتی زمانی که به هتل ها مراجعه می کنند با آمار واقعی اشغال هتل مواجه می شوند ولی آنها موارد درج شده در دفاتر حسابرسی هتل ها را قبول نمی کنند و نظر خودشان را اعمال می کنند. ما این موضوع را از هتلداران پرسیده ایم حتی خودمان نیز که یک گروه هتلی داریم با وجود اینکه خوش حساب بوده ایم اما بازهم برای سال ۹۴ علی الراس شده ایم. با این وجود چنین مشکلی را در جلسات مطرح کرده و هنوز اقدام اساسی در این زمینه انجام نداده ایم.

حمزه زاده در پاسخ به این سوال که شما به عنوان رئیس یک گروه از هتل  ها همانند روسای هتلداری دیگر اعلام کرده بودید بیش از ۶۰ درصد اتاق های این گروه هتلداری اشغال شده گفت: الان نیز همین طور است اما با این وجود ما را علی الراس کردند. ما نگفتیم بالای ۷۰ درصد بلکه آمار ۶۰ درصدی را اعلام کردیم. ضمن اینکه این آمار در کل کشور زیر ۵۰ درصد است. 

در مرداد ماه سال ۹۴ نیز رئیس جامعه هتلداران کشور در جمع تشکل های گردشگری گفته بود: یکی از مشکلات ما بحث مالیات‌ها است. سازمان امور مالیاتی بالای ۸۰ درصد موسسات گردشگری را علی الراس می کند.

وی بار دیگر این موضوع را در مرداد ماه امسال در نشستی با تشکل های گردشگری و نمایندگان مجلس بیان کرد و لزوم انجام مطالعات و نیازسنجی برای احداث هتل ها و مراکز اقامتی از طریق سازمان میراث فرهنگی و گردشگری را مورد تاکید قرار داد و گفت که تاسیسات گردشگری برای موضوع مالیات بر درآمد در سال ۹۳ از طریق سازمان امور مالیاتی کشور، علی الراس شدند که این اقدام، تاسیسات گردشگری را متحمل پرداخت جریمه های سنگین کرد.
ز

هتل های هوشمند؛ پیشرفت در هتلداری یا پسرفت در میهمان نوازی؟!

سفر به پایتخت اتریش فرصتی بود تا برای نخستین بار اقامت در هتل های هوشمند را تجربه کنم؛ هتل های هوشمندی که در آن ها پذیرش میهمان، ثبت نام، پرداخت وجه، رسید، ارائه کلید و در نهایت ترخیص همگی توسط خود میهمان و بدون حضور کارمند هتل و از طریق دستگاه انجام می شود.

نخستین مورد قابل توجه در باب این دسته از این هتل ها این است که در سایت های رزرواسیون دارای هیچ نشان خاصی برای شناخته شدن آسان و متمایز بودن از هتل های سنتی نیستند. بدین معنا که تنها از روی نام آن ها که معمولا ترکیبی از کلمات SMART و یا E- هستند و مطالعه شرایط خاص هتل می توان پی به هوشمند بودن آن ها برد و چه بسا مهمانی به طور ناخواسته مجبور به تجربه این هتل ها گردد.

در طول مسیر دائم به این موضوع فکر می کردم که با این نسل از هتل ها که روز به روز هم تعدادشان در حال افزایش است، آینده "صنعت میهمان نوازی" چگونه خواهد بود؟ و چطور می توان تعاملات انسانی و اجتماعی و فرهنگی را به عنوان روح مهمان نوازی از آن جدا کرد و همچنان آن را با این نام خواند؟ این پرسش بویژه با سابقه تجربه ارتباط مستقیم با میهمانان با سنین و ملیت های مختلف در هتل های ایتالیا، بیش تر ذهنم را درگیر می کرد که براستی مشتریان این دسته از هتل ها چه کسانی هستند و برای آن ها کدام جنبه از اقامت، معنا و اهمیت بیش تری نسبت به حذف ارتباطات اجتماعی دارد؟

با آنکه پیش تر در سایت Booking درباره شرایط هتل و چگونگی پذیرش میهمان خوانده بودم اما نخستین تجربه جالب، چگونگی ورود به هتل بود. یک ساختمان به ظاهر نوساز که شرط بازکردن درب ورودی آن وارد کردن کارت اعتباری در دستگاه بیرونی بود و جالب آنکه حتی یا دریافت کلید هم همچنان این قانون پابرجا بود یعنی تحت هر شرایطی تنها راه بازکردن درب ورودی استفاده از کارت اعتباری بود بنابراین اگر مسافر به هر دلیلی در هنگام خروج از هتل کیف پول خود را جا بگذارد یا باید منتظر ورود یا خروج مهمان دیگر گردد و یا خسارتی هنگفت را بپردازد که در ادامه بدان اشاره خواهم کرد.

با ورود به هتل، یک دستگاه شبیه خودپرداز بانک با قابلیت انتخاب یکی از هشت زبان پیش بینی شده به جای بخش پذیرش جلب توجه می کرد و در سالن کوچک مجاور، مبلمانی مدرن با دو دستگاه فروش خودکار قهوه، نوشیدنی و اسنک حکم لابی را داشت. مطابق دستور العمل سایت می بایست ابتدا با وارد کردن کارت اعتباری، هزینه اقامت را پرداخت و در مرحله بعدی عملیات ثبت نام و دست آخر کلید را به همراه رسید دریافت می کردم اما یک اتفاق کوچک تمامی این مسیر ساده را به لحظاتی سخت و پرفشار بدل کرد که البته خستگی رانندگی تقریبا 6 ساعته از ونیز تا وین هم مزید برعلت بود.

داستان اینگونه رقم خورد که پس از انتخاب اینکه میهمانی با رزرو از پیش انجام شده هستم و وارد کردن شماره رزرواسیون، دستگاه قادر به خواندن کارت اعتباری Vpay به عنوان آخرین نسل ویزا کارت های اروپایی نشد حال آنکه با همین کارت براحتی ورود انجام شده بود. پس از چندین بار تلاش نافرجام، تنها گزینه، تماس با پشتیبانی هتل بود آن هم با قبول شرایط و هزینه رومینگ تلفن همراه. اما این گزینه هم کارگشا نبود چراکه پشتیبانی براحتی اعلام کرد که هیچ کاری از دست آن ها ساخته نیست و باید برای رفع مشکل با بانک تماس بگیرم که در آن هنگام از روز عملا" امکان نداشت. حتی پیشنهاد آنکه مبلغ به صورت نقدی پرداخت شود (که البته پیش تر در سایت، امکان ناپذیر بودن آن ذکر شده بود) و یا از طریق شماره حساب مبلغ را از طریق اپلیکیشن بانک خود پرداخت کنم هم کارساز نشد و از آنجا که رزرو به صورت Non Refundable انجام شده بود، انتخاب هتل دیگر به معنای پرداخت کل هزینه اقامت بود.

پس از گذشت حدود 45 دقیقه و تماس های مکرر و دست آخر ناامیدی از کمک هتل، تنها راه را درخواست از مسافری دیگر دیدم به نحوی که وی با کارت اعتباری خویش مبلغ را پرداخت کند و من نقدا به وی بپردازم که این مهم نیازمند شانس بود که زودتر از حد تصور آنرا بدست آوردم.

به هر روی با پرداخت وجه، نوبت به عملیات ثبت نام و سوپرایز بعدی رسید؛ جایی که ثبت نام تنها در مورد شخصی که رزرو به نام وی صورت گرفته بود انجام می شد و نه سایر همراهان! بدین معنا که صرفنظر از تعداد همراهان، تنها مشخصات صاحب رزرو برای عملیات پذیرش کافی بود و هیچ کجا نامی از همراه و مشخصات وی ثبت نمی شد که مغایرت این موضوع با قانون گزارش مشخصات تمامی مهمانان به اداره پلیس در هتل های متعارف بسیار دور از ذهن بود (در این مورد حتی سایت Airbnb هم برای رزرو خانه های استیجاری نام تمامی همراهان را درخواست می کند). عجیب تر آنکه هیچ استعلامی از صحت اطلاعات وارده هم صورت نمی گرفت. یعنی با اعتماد کامل به میهمان، هر اطلاعاتی که وی در مورد ملیت، آدرس و غیره وارد می کرد، بدون استعلام و یا مقایسه با کارت شناسایی وی پذیرفته می شد، حال آنکه حداقل توقع اسکن از کارت شناسایی را داشتم.

دست آخر پس از اعلام شماره اتاق از سوی دستگاه و انتخاب تعداد کلید کارتی درخواستی از سوی میهمان و دریافت رسید مبلغ پرداخت شده، با استفاده از کارت اتاق وارد ساختمان اصلی و در نهایت اتاق شدم. یک آپارتمان کوچک اما با طراحی مدرن با تمامی امکانات رفاهی و چندین صفحه دستورالعمل برای استفاده از اینترنت، سیستم تهویه مطبوع، صندوق امانت و کانال های ماهواره ای تلویزیون و توصیه های ایمنی و شرایط کلی اقامت که مهم ترین بخش آن توصیه اکید به نگهداری از کلید کارت اتاق بود. به طوری که موکدا" ذکر شده بود در صورت گم کردن کلید کارت و یا همراه نداشتن آن به هر دلیلی، درخواست از پشتیبانی برای بازکردن درب اتاق مستلزم پرداخت جریمه 150 یورویی است! یعنی حدودا" دوبرابر نرخ یک شب اقامت.

این توصیه به همراه آنچه که تا آن لحظه تجربه کرده بودم، همان پرسش های پیشین با تصور اتفاقاتی که به هر حال امکان رخ دادن آن ها وجود دارد را در ذهنم پررنگ تر ساخت. اینکه مثلا" اگر میهمانی دیرهنگام به هتل برسد و مشکلی برای ورود پیدا کند و دسترسی به تلفن نداشته باشد، چه باید انجام دهد؟ این اتفاق چقدر می تواند بدتر باشد اگر میهمان فردی تنها، زن و یا سالخورده و حتی خانواده ای با کودک باشد؟ هر کسی ممکن است کیف پول خود را در اتاقش جای بگذارد، آیا تاوان این سهل انگاری 150 یورو است؟ آنهم اگر تازه خوش شانس بوده و تلفن همراه برای تماس با پشتیبانی داشته باشد! اصلا اگر کیف پول در خیابان به سرقت رفت، چطور؟

اگر به هر دلیلی برای میهمان مشکلی از بابت سلامتی اتفاق افتاد، چه می شود؟ مثلا" فردی دچار افت فشار یا حمله قلبی شود، از چه کسی می تواند درخواست کمک کند؟ با فرض اینکه تمامی راهروها مجهز به دوربین مداربسته و تحت کنترل شبانه روزی باشند در اتاقی که تلفنی ندارد، چطور؟ در دنیایی که به رغم تمام پیشرفت هایش هنوز "امنیت" دغدغه اصلی به حساب می آید تا چه میزان می توان به این دست از هتل ها اعتماد کرد؟ اگر فردا روزی برای میهمانی که رزرو به نام وی نبوده، اتفاقی رخ دهد آیا می توان حضور وی در هتل را با توجه به عدم ثبت اطلاعات شخصی اش، ثابت کرد؟

صدالبته هدف طراحان این نسل از هتل ها القای ایده Hotel like Home است که در آن میهمان بدون دخالت شخص دیگر تمامی امور مربوط به اقامتش را به تنهایی همچون خانه خویش انجام دهد، اما طرح پرسش ها و امکان وقوع اتفاقات یادشده تا چه میزان با ماهیت "میهمان نوازی" که همواره "هتل" مصداق آن بوده، همخوانی دارد؟ آیا براستی ماهیت و مفهوم این نسل از هتل ها معنای واقعی کلمه "هتلداری" به جای "میهمان نوازی" نیست؟. بازهم طرح این پرسش که با این نسل چطور می توان تعاملات انسانی و اجتماعی و فرهنگی را به عنوان روح مهمان نوازی از "صنعت میهمان نوازی"جدا کرد و همچنان آن را با این نام خواند؟

ز

تاریخ ساخت اقامتگاه‌ها و هتل ها

سفر همواره جزء جدایی‌ناپذیر زندگی آدمی بوده که از ابتدای تاریخ تاکنون به اقتضای زمان و دلایل گوناگون صورت می‌گرفته است. تا پیش از اختراع وسایل نقلیه موتوری و فراگیر شدن استفاده از آنها، سفر معمولا به صورت گروهی یا به اصطلاح کاروانی و در مدت زمان طولانی انجام می‌شد که خود ایجاب می‌کرد مکان‌هایی برای استراحت کاروانیان و همچنین در امان ماندن آنها از انواع خطرات ساخته شود؛ این خود باعث شکل‌گیری ابتدایی‌ترین اقامتگاه‌های بین‌راهی شد که امروزه آنها را به صورت کلی و با عنوان «کاروانسرا» می‌شناسیم. موقعیت جغرافیایی و استراتژیک ایران در طول تاریخ به عنوان حلقه اتصال میان شرق و غرب، منجر به ایجاد راه‌های متفاوت بازرگانی و نظامی همچون راه شاهی و راه ابریشم، ساخت پل‌های متعدد و تامین رفاه و امنیت کاروانیان اعم از نظامی یا تجاری با ایجاد اقامتگاه‌های موقت بین‌راهی شد که با توجه به تفاوت اندک در ساختار معماری و عملکرد هریک نام‌هایی چون کاربات، ساباط، رباط، خان، کاروانسرا و مهمان‌خانه، را به خود گرفته‌اند. تاریخ ساخت اقامتگاه‌های موقت بین‌راهی در ایران را می‌توان به زمان هخامنشیان بازگرداند که تا دوره صفوی نیز اهمیت ساخت آنها با توجه به شرایط سیاسی حاکم بر ایران، فراز و فرودهایی را از سر گذراند، اما از دوره صفوی به بعد به علت رونق تجارت داخلی و خارجی و افزایش سفرهای زیارتی شاهد افزایش تعداد این اقامتگاه‌ها در قالب کاروانسرا در سطح کشور به ویژه در مسیرهای اصلی هستیم؛ در دوره قاجار بیشتر این بناها مرمت و پس از آن نیز به دنبال تحول در صنعت حمل و نقل در اواخر قاجار و دوران پهلوی مهمانخانه‌ها و هتل‌ها جایگزین کاروانسراها شدند. کاروانسراها را ‌باید نطفه هتل‌های امروزی در گذشته‌های دور دانست که با تعریف بخش‌های خدماتی متفاوت روح‌ مهمان‌نوازی ایرانی نیز به ابتدایی‌ترین شکل ممکن و به اقتضای زمان در درونشان تبلور یافته بود، همان کنش و کرداری که به گواه تاریخ و خاطرات سیاحان و جهانگردانی که به ایران سفر کرده‌‌اند، شاخص‌ترین ویژگی فرهنگ ایرانی در برخورد  با گردشگران است و ریشه این سنت را می‌توان در نمادهایی چون کاروانسرا نیز پی گرفت.  بخش‌های اصلی یک کاروانسرا را حصار بیرونی، ورودی، هشتی، حیاط مرکزی، اتاق‌ها، غرفه‌ها و اصطبل تشکیل می‌دهد که با توجه به موقعیت اقلیمی قرارگیری هر کاروانسرا ارتباط هر یک از این بخش‌ها با یکدیگر اندکی متفاوت بوده و بعضا به اقتضای موقعیت تعدادی از این بخش‌ها نیز حذف می‌شدند؛ تمام این تغییرات در راستای خدمات‌رسانی مطلوب به مهمانان این اقامتگاه‌ها صورت می‌گرفت. در این رابطه کاروانسراهای مناطق کوهستانی مثال خوبی هستند که به دلیل کاهش سرمای هوا به شکل مسقف و فاقد حیاط مرکزی ساخته می‌شدند تا مهمانان از سرما و باران و برف در امان باشند. تعبیه تالار مرکزی و اتاق مسافران در مرکز ساختمان و تعبیه دیگر فضاهای خدماتی در اطراف اتاق‌ها به عنوان فضای حائل، طراحی و ساخت اتاق‌های کوچک و برخوردار از بخاری دیواری یا اجاق‌های متعدد به منظور بالا بردن دمای هوا و امکاناتی از این دست تماما در راستای ارتقای سطح خدمات‌رسانی و تامین نیازهای اولیه کاروانیان بوده است. در نمونه‌ای دیگر می‌توان به کاروانسراهای مناطق کویری که از امکاناتی چون آب انبار و یا یخچال برخوردار بودند، تعبیه ایوان مرتفع در مقابل اتاق‌ها برای جلوگیری از ورود آب و خاک، ساخت کاروانسرا با پلان مدور برای دور ماندن از گزند طوفان‌های مناطق کویری و نظایر اینها اشاره کرد. حاصل سخن آنکه هر یک از فضاهای به کار رفته در کاروانسراها به نوبه خود به طور مستقیم و یا غیرمستقیم و متناسب با مهندسی زمانشان در تامین آسایش مهمانان و جلب رضایت آنها نقشی اساسی داشتند. حال با توجه به قدمت چند هزار ساله ساخت کاروانسرا در ایران، این سازه‌های اقامتی می‌توانند به عنوان الگویی برای ساخت هتل‌های امروزی با رویکرد تلفیق معماری بومی‌سنتی‌ با معماری مدرن مورد توجه قرار گیرند که بی‌شک منجر به خلق اقامتگاه‌هایی بومی‌سازی شده و قابل رقابت با نمونه‌های غربی اما با بهره‌گیری از معماری اصیل ایرانی خواهند شد، چراکه رویکرد گردشگری در ایران گردشگری فرهنگی است و بسیاری از گردشگران ورودی به کشور را گردشگران فرهنگی تشکیل می‌دهند، که علاوه بر هتل‌های لوکس و مدرن، قطعا اقامت در هتل‌هایی با برخورداری از طراحی بومی مانند کاروانسرا می‌تواند برای آنان جذاب باشد. همچنین در بحث سرمایه‌گذاری در حوزه واحدهای اقامتی و هتل‌سازی نیز می‌توان زنجیره‌ای از هتل‌کاروانسرا را در کشور راه‌اندازی کرد که با تلفیقی از سنت و مدرنیته یادآور تاریخ، فرهنگ و آداب و رسوم ایرانیان در حوزه اقامت و میهمان‌نوازی باشد.
ش

کارگروه مشترک معاونت گردشگری و جامعه هتلداران ایران

معاون گردشگری از تشکیل کارگروهی مشترک بین جامعه هتلداران، ارزیابان هتل‌ها و این معاونت در راستای دستیابی به نقطه مطلوب در امر ارزیابی و درجه‌بندی هتل‌های کشور خبر داد.

به گزارش روابط عمومی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، مرتضی رحمانی‌موحد در نشست هم‌اندیشی با هیأت مدیره جامعه هتلداران و ارزیابان استانداردسازی استان‌های کشور که در محل معاونت گردشگری برگزار شد، گفت: با توجه به اهمیت فرآیند استانداردسازی واحدهای اقامتی و ارتقای سطح خدمات، دستیابی به افزایش سرعت امور، کاهش دغدغه‌ها و حرکت به سوی نقطه مطلوب ارزیابی و درجه بندی واحدهای اقامتی، همواره جزو اولویت‌های اجرایی این حوزه قرار دارد.

وی اظهار کرد: بر همین اساس با هدف تدوین سیاست‌های سه عنصر ساختار، ضوابط و فرآیند ارزیابی و درجه‌بندی هتل‌ ها، کارگروهی مشترک بین جامعه هتلداران، ارزیابان هتل‌ها و معاونت گردشگری تشکیل می‌شود.

رحمانی‌موحد همچنین با بیان این‌که نیاز است هتلداران کشور بیش از پیش توانمند شوند، اظهار کرد: یافتن بهترین راه، اجرا و اداره کار و نیز به کارگیری نظام خودارزیابی می‌تواند ضمن ایجاد رقابت در افزایش ضریب اشغال واحدها و نیز افزایش میزان رضایتمندی مسافران موثر واقع شود.

وی یادآور شد: در حوزه کیفیت خدمات با مفروضات ثابت به معنای ضوابط، قوانین و دستورالعمل‌های بالادستی و متغیرهایی متناسب با شرایط جاری و واقعیت‌ها رو به رو هستیم که برای ایجاد تناسب مطلوب و رفع چالش‌های احتمالی می‌توان با واگذاری امور تخصصی و حرفه‌ای به جامعه هتلداران در تسریع روند ارتقا کیفیت خدمات مؤثرتر عمل کرد.

رحمانی موحد در ادامه هتلداری را قدیمی‌ترین حلقه زنجیره گردشگری نامید و گفت: قرار گرفتن این شاخه در رده صنعت، نمایانگر ویژگی‌های متمایز هتلداری به شمار می‌آید که متاسفانه روند بلوغ و توسعه آن در ایران با کندی همراه بوده است.

وی افزود: ضمن پذیرش شرایط موجود می‌توان با پرهیز از نقد امکانات حال حاضر و عدم مقایسه دائمی آن با صنعت موفق هتلداری در کشورهای پیشرفته، راهکاری جمعی برای افزایش کیفیت خدمات هتل‌های کشور و در پی آن افزایش ضریب اشغال و درآمدزایی واحدهای مربوطه در نظر گرفت.

رحمانی موحد همچنین کیفیت خدمات گردشگری را نمادی از اندرون کشورها و درجه‌بندی کیفیت خدمات را تکلیفی حاکمیتی خواند و تصریح کرد: وقتی گردشگران از حلقه‌های صنعت گردشگری همانند هتل‌ها، حمل و نقل و ... استفاده می‌کنند، میزان رضایتمندی خود را به کشور مربوطه، فرهنگ و مهمان‌نوازی عمومی و در نهایت حاکمیت آن نسبت می‌دهند، در نتیجه نوع خدمات این حوزه و کسب رضایتمندی مشتری از جایگاه و اهمیت بالایی برخوردار است.

معاون گردشگری بر بهره برداری از تجربیات، انباشت دانش و جایگاه حقوقی موجود میان فعالان تخصصی این حوزه و جامعه هتلداران و همچنین تعریف فرآیند ارتباط و کسب مشاوره در زمینه استانداردسازی تاکید کرد.
زکارگروه مشترک معاونت گردشگری و جامعه هتلداران ایران

وقتی صحبت از خانه های استیجاری می شود، نخستین تصویر در ذهن مان، مردمان پلاکارد بدست کنار جاده ها، فریادزن های ترمینال ها و در نهایت این اواخر تبلیغات علنی در شبکه های اجتماعی تداعی می شود که همگی فی نفسه به زعم ما مروج بی اخلاقی اند و نشان از یک آشفتگی اشکارا در بازار اماکن اقامتی. بنابراین تنها راه چاره می تواند ساماندهی این خانه ها و تحت کنترل گرفتن فعالیت شان باشد حال آنکه این معضل، ریشه ای فراتر از مرزها و تصورات ما دارد و صنعت هتل جهان فراتر از باورهای ما درباره این خانه ها، ایشان را با نگاهی دیگر می نگرد تا بهانه ای باشد که طی دو شماره به ابعاد این موضوع در خارج و داخل بپردازیم.

از یک استارت آپ ساده تا پیشرفت در حد یک صنعت

پس از سال موفقیت آمیز به لحاظ درآمد برای صنعت هتل جهان در سال 2007 و همزمان با شروع بحران اقتصادی جهان در سال 2008، یک استارت آپ ساده به نام Airbnb در سان فرانسیسکو شکل گرفت تا راهی برای کمک به مردمی که قصد دارند اتاق های مازاد و یا خانه خود را برای روزهای محدود به صورت آنلاین اجاره دهند، باشد. فعالیتی که در برابر موج گردشگری امریکا حتی نمی توانست رقیبی برای هاستل ها یا هتل های یک و دو ستاره بحساب آید چه برسد به اینکه روزی بخواهد تهدیدی برای غول های امریکایی هتلداری جهان همچون هیلتون، ماریوت، ویندهام و حیات باشد.

اما در کمتر از یک دهه آنچنان رشد یافت که حالا از آن به عنوان پرچمدار industry  Short-term rental – صنعت اجاره کوتاه مدت یاد می شود و رقیب و تهدیدی نه فقط برای هتل های امریکا بلکه برای تمام بزرگان هتل های جهان شده است تا جایی که به گزارش نیویورک تایمز در آوریل امسال، حالا ائتلاف زنجیره ها و گروه های هتلی امریکایی درصدد هرچه محدودتر کردن فعالیت این صنعت برآمده اند و  در این راه از هیچ تلاشی فروگذاری نخواهند کرد.

چرا Airbnb نزد مردم محبوب شد؟

همانطور که اشاره شد فلسفه وجودی این فعالیت در آغاز تنها کمکی برای امرار معاش مردم از بابت اجاره آنلاین خانه یا آپارتمان های خویش بحساب می آمد که خیلی زود توانست جوانان ماجراجو و علاقه مند به تجربیات تازه را جذب کند تا در کنار تبلیغات کلامی آنان، رفته رفته تنوع موارد اجاره ای و گسترش دامنه امکانات و مقرون به صرفه بودن آن ها در برابر نرخ هتل ها از یک سو و  تعدد خانه هایی از این دست در شهرهای مختلف و گسترش اشتهار این فعالیت از سوی دیگر سبب افزایش اقبال از آنان شود.

اگر تا دیروز تنها امکان اجاره تعداد محدودی از یک اتاق ساده و یا نهایتا خانه ای با حداقل امکانات در یک شهر فراهم بود، امروز کمتر شهری در جهان بویژه در امریکا و اروپا را می توان یافت که کمتر از ده ها مورد اجاره ای نداشته و تنوعشان تنها به اتاق محدود باشد. حالا تنوع قیمت و نوع امکانات به گونه ای است که برای خود صاحبان این خانه نیز موجب یک رقابت تنگاتنگ شده است و حتی برخی دیگر فراتر از تنها یک جای خواب، خدمات صبحانه و غذایی نیز ارائه می دهند.

از طرف دیگر، از آنجا که اساس این فعالیت بر اعتماد استوار است و گاهی صاحبخانه بی آنکه مهمان را ببیند تمام اسباب و اثاثیه خویش را در اختیار وی قرار می دهد گویی یکی از نزدیکان خویش است، اشتراک نظرات مهمانان خیلی زودتر از آنچه درباره هتل ها رخ داد به موفقیت رسید چراکه نوع این فعالیت بیش تر از جنس "مردم با مردم" – C2C بحساب می آید تا سایر تعاریف تجاری.

در همین حال مسوولان اداره این فعالیت هم با توجه به گستره شهرت خود درپی حفاظت از محبوبیت آنند. به طوری که پس از اعتراضاتی که در اواخر سال 2014 درباره نوعی از نژاد پرستی در انتخاب مهمانان از سوی برخی صاحب خانه ها  با پرسش درباره دین و مذهب و یا انتخاب مهمان از روی رنگ پوست گزارش و رسانه ای شد، این حرکت با عذرخواهی رسمی شرکت همراه شد تا هر گونه حرکتی از این دست ممنوع و صاحبخانه ها ملزم به امضای توافق نامه ضد تبعیض شوند.

چرا Airbnb برای هتل ها تهدید شد؟

رشد فزاینده این فعالیت زمانی برای هتل ها زنگ خطر را بصدا درآورد که طیف مهمانان این خانه ها از همان پیش فرض اولیه یعنی مسافران با بضاعت کم آنچنان فراتر رفت که حتی مهمانان تجاری را هم دربرگرفت بویژه آنکه در ایامی همچون برگزاری نمایشگاه ها یا  رویدادهای خاص، این دسته از خانه ها توانستند امکاناتی را در اختیار آن ها بگذارند که مسلما برخورداری از آن ها در یک هتل پنج ستاره مستلزم پرداخت هزینه های گزاف است.

معضل اصلی اما همان بی عدالتی در زمین بازی است. از این روی که این خانه ها برخلاف هتل ها هیچ تعهدی در قبال پرداخت مالیات ها و عوارض های متعدد و مسائل ایمنی و امنیتی ندارند و این، عرصه رقابت را برهتل ها آنچنان تنگ کرده که اکتبر سال گذشته، بخشنامه ای در نیویورک صادر شد مبنی بر اینکه تنها کسانی می توانند در فعالیت خانه های استیجاری مشارکت داشته باشند که مدت زمان اجاره واحدهای آنان کمتر از سی روز نباشد در غیر اینصورت در مرحله نخست یکهزار دلار، در مرتبه دوم پنج هزار دلار و در مرتبه سوم با جریمه 7500 دلاری مواجه خواهند شد!

از سوی دیگر در حالی که افزایش تعداد اتاق ها برای برندها و گروه ها هزینه های بسیاری در پی دارد، این مهم برای Airbnb رقمی معادل صفر است چراکه هر کسی می تواند تنها با پذیرش شرایط مالی و حقوقی این وب سایت به عضویت آن درآید. ذکر همین مثال کافی است که در بزرگ ترین معامله تاریخ هتلداری، برند ماریوت برای خرید گروه هتل های استاروود رقمی نزدیک به 13 میلیارد دلار پرداخت کرد تا بتواند تعداد اتاق های حاصل از این اشتراک در سطح جهان را به بیش از یک میلیون و یکصد هزار باب برساند. حال آنکه Airbnb بدون هیچ هزینه ای دارای سه میلیون خانه فهرست شده در بیش از 190 کشور جهان است.

خلاصه آنکه سود نابرابر بر اساس هزینه ها هم محل دعواست به طوریکه درآمد Airbnb در سال 2016 میلادی با 70 درصد افزایش نسبت به سال 2015 به یک میلیارد و ششصد میلیون دلار گزارش شد تا ارزش امروزی فعالیت آنان نزدیک به 30 میلیارد دلار باشد حال آنکه ارزش هیلتون و ماریوت به ترتیب تنها در حدود 19 و 35 میلیارد دلار است.

ز

تلاشی برای تعریف بوتیک هتل

بوتیک هتل به عنوان یک مفهوم ساختار شکن نسبت به هتل‌های استاندارد در بین ها و اقامتگاه‌های کشور روز به روز در حال گسترش است. واژه‌ای در ابتدا قریب که روز به روز مراکز بیشتری را شامل می شود. در این میان شهرهای کاشان، یزد و شیراز بیشترین اقامتگاه‌ها و هتل‌ها را با این عنوان در خود جای داده اند. تعریف دقیق بوتیک در میان صاحبان و پیشکسوتان این صنعت در همه جای دنیا متفاوت است، اما بهرحال اکثر گردانندگان، سازندگان و صاحبان ها بر مشخصه هایی از قبیل آنچه در این مقاله عنوان می‌شود توافق دارند.

معماری و طراحی: 

دارای سبک بودن، تمایز و صمیمیت از موارد کلیدی در معماری و طراحی بوتیک ها هستند. چنین شاخصه هایی نظر تعداد قابل توجهی از مشتریان را که به دنبال ملکی خاص هستند به خود جلب می‌کند.

بوتیک ها ضرورتاً پایبند استاندارد‌های مشخصی نیستند؛ تعریف کردن و داشتن تم برای این دسته از هتل‌ ها از عوامل مهم و تعیین کننده برای موفقیت است. خیلی از بوتیک ها برای هر اتاق مهمان تمی جداگانه تعریف می کنند که این هر بار اقامت در آن هتل را به تجربه ای متفاوت حتی برای مهمان های قدیمی تبدیل می کند.

به عنوان مثال هتل‌ کتابخوانه در شهر نیویورک تم هایی مختلف از تم موسیقی گرفته تا تم عاشقانه برای هر اتاقش در نظر گرفته.بسیاری از هتل‌داران با بازسازی هتل های قدیمی و مرمت آن ها کاربری بوتیک هتل ها را به این بناها می دهند. در شرایطی که نوگرایی و طراحی‌های جدید در زمانی کوتاه محبوبیت زیادی پیدا می کند بوتیک ها با ترکیب عناصر قدیمی و محبوبیت‌شان را حفظ می‌کنند.

خدمات:

مساله ای که در رابطه با ماهیت بوتیک ها نا‌معین است، این است که آیا اندازه و متراژ اهمیت دارد؟

بسیاری از داران سرشناس بر این باورند که بوتیک هتل‌ ها ملک هایی هستند که تعداد اتاق‌های آن‌ها نبایست از 150 اتاق بیشتر باشد. چرا که آنچه بوتیک هتل ها را از سایر هتل‌ ها متمایز می کند رابطه ی صمیمانه بین کارکنان هتل و مهمان‌ها ست، در بسیاری از این دست هتل‌ ها بر مطلع بودن تمام خدمه ی هتل از نام هر مهمان تاکید می شود که این در هتلی با وسعت زیاد به سختی می تواند انجام پذیرد.

با این حال ایان شراگر، موسس و مدیر هتل های ایان شراگر، که در حال حاضر حدود سه هزار اتاق مهمان در 9 ساختمان را شامل می شود، نظری خلاف این نظر غالباً پذیرفته شده در رابطه با بوتیک ها دارد.

وی با در نظر گرفتن افرادی که جذب خلاقیت می شوند تفاوت بوتیک هتل ها را در روش و شیوه ی کار می داند و اندازه ی هتل را مهم نمی داند. شخصی سازی کردن تشریفات هتل در هتل های شراگر به خصوص در های عظیمی مثل پارامونت هتل (با 594 اتاق مهمان) و یا هتل‌ هنری هادسون (با 821 اتاق مهمان) اهمیتی ندارد و در عوض های شراگر تاکید زیادی بر جلب کردن توجه مهمانان شان با خلق فضایی که تمام حواس را متوجه خود می کند دارند؛ و این از طریق معماری، طراحی داخلی، رنگ های به کاربرده شده، نورپردازی، هنر و موسیقی انجام می‌گیرد.

جامعه هدف:

بوتیک هتل های زیادی هدف شان جذب مسافران بین سن 20 تا اواسط 50 سالگی است که درآمد حدودی متوسط به بالا دارند.

وجه تمایز بوتیک هتل ها صمیمیت و طراحی محور بودن آن هاست و این ها سبب می شود بوتیک ها از سایر های عظیم زنجیره ای که به مهمان حین اقامت خدمات شخصی سازی شده می دهند مجزا شوند.

اما بیشتر از تمام این ها مشخصه های به خصوصی برای تعریف بوتیک ها وجود دارد.

شاخص دکوراسیون نقشی اساسی در ایجاد حس شخصی و ایجاد محیطی حساب شده در بوتیک ها را داراست. استفاده از متریال هایی با کیفیت بالا، اثاثیه طراحی شده و … جهت خلق تصویر بصری به یاد ماندنی به کار می روند. در حالی که تشریفاتی مثل فهرستی از انواع بالش ها، حمام های مجلل یا میز توالت های ساخت دست سبب ایجاد فضایی لوکس و سرشار از آسایش می شوند.

جهت اطمینان حاصل کردن از جلب رضایت مشتریان باهوش و مدگرا، بوتیک ها آخرین تکنولوژی های روز، عناصر تزئینی متغایر و فضایی ویژه را ارائه می دهند. ویژگی متعارف دیگری از این اقامتگاه های منحصر به فرد توجه زیاد آن ها به جزئیات است. یک بوتیک هتل معتبر و شناخته شده وقت زیادی را برای انتخاب مرغوب ترین پارچه ها، بهترین و تازه ترین مواد غذایی و چیدمان اتاق هایش به طور مجزا و متفاوت از هم اختصاص می‌دهد.

و متریال مورد استفاده در دکوراسیون داخلی ش را از منابع محلی تامین می‌کند.

انواع بوتیک ها

اگرچه که بوتیک ها در سبک های متنوع و نرخ های پرداختی مختلف ساخته می شوند، اما اغلب آن ها ویژگی های مشترکی دارند. بوتیک ها چه فوق مدرن باشند، چه قدیمی و یا ترکیبی از هر دو، با تاکید بر مبحث زیبایی شناختی استاندارد جدیدی از آسایش و خدمات را ارئه می دهند.

سون

یکی از نمونه های برجسته ی بوتیک هتل‌های مدرن سون پاریس است، جایی که از مهمان ها با اتاق هایی با تم های منحصر بفرد، دکور هایی غیرمتعارف و ساخته هایی بی یاد ماندنی مثل تخت های شناور، وان‌های حمامی که در هوا معلق است و سقف‌هایی که با ستاره‌ها روشن می شود استقبال می کند.

بوتیک ونیتو

از طرف دیگر بوتیک هتل های تاریخی جذابیت های دنیای کهن و ویژگی های بخصوص ادوار مختلف را به طریقی که جادو و شکوه آن زمان ها نیز حفظ شود با تسهیلات دنیای مدرن ترکیب می کند.

با پایبندی به همین میراث، حسی قوی از مکانی که در آن هستید به شما القا می شود. غذاهای با کیفیت بالا و تزئینات، اتاق هایی که شما را به سفری در گذر تاریخ می برند و گرما و راحتی منزل شخصی تان را به شما می‌دهند.

هتل بوتیک ونیتو مختص قرن چهاردهم در سرت یا تورن، که در قسمتی از آمستردام در خانه های متعلق به قرن 17 واقع شده است، اثباتی‌ست بر اینکه هتل های تاریخی به قطع در دسته بندی بوتیک ها قرار می گیرند. همینطور نمونه‌های موفق تبدیل خانه‌های تاریخی در ایران با الگو گرفتن از گروه‌ هتل‌های پارادورس مانند سرای عامری‌ها گواه این مدعاست.

بامبو ایندا

در سال های اخیر بوتیک های روستایی زیادی مشاهده می شوند که سبب می شوند اقامت در مناطق روستایی به تجربه ای جدید تبدیل شود.

یکی از این موارد بامبو ایندا است، مجموعه ای کج و معوج از خانه های آنتیک سبک جاوا در منطقه ی اوباد بالی که از مهمانان با کنج های ویژه ای برای استراحت، منوهای شخصی سازی شده و ارائه ی تجربه ای اصیل از روستای بالی پذیرایی می‌کند.

اتاق های شیکی که برای هر شخص جداگانه تزئین شده اند، خودمانی بودن حس و حال محیط و غذاهای محلی باشکوه مثل ca’s Xorc که غذاییست به قدمت دویست ساله تهیه شده از زیتون، همه‌ی این‌ها های روستایی را در دسته بوتیک ها قرار می‌دهند.

ژنراتور پاریس

بوتیک ها را می توان در دسته های لوکس، متوسط و اقتصادی دسته بندی کرد. 

بوتیک های شیک و در عین حال با قیمت مناسب گزینه ی مناسبی هستند برای اقامت مشتریان شیفته‌ی تکنولوژی روز که به دنبال تجربه های ویژه هستند و در عین حال می خواهند فرهنگ محلی منطقه را نیز حین سفر تجربه کنند. هایی از قبیل ماما شلتر و مهمانسرا‌های جنراتور که در شهر‌های مدرن واقع شده اند می دانند که دقیقا چگونه با ارائه‌ی طراحی های جالب، تسهیلات هوشمند و فضاهای جمعی بدیع برای مشتریان‌شان رضایت بخش باشند.

گریس سانتورینی

در آن سوی این طیف بوتیک های اعیانی با ویژگی‌های قابل توجه از مهمانانشان پذیرایی می کنند. به مانند خیاطخانه های دارای سبک (مزون سوکه در پاریس)، سوئیت های غار مانند دیدنی (غارهای اعلای کایاکاپی در ترکیه)، حمام های روباز (کازا الول-والتا) و استخرهای خوف انگیز بی پایان (گریس سانتورینی) علاوه بر این بیشتر آن ها بخصوصیاتی چون آبگرم، رستوران های ستاره دار میشلین و طراحی های داخلی منحصر به فرد آراسته شده به پارچه های فاخر، هنر افسانه وار و فناوری هنرمندانه به رخ دیگران می کشند.

آخرین و اما نه کم اهمیت ترین بوتیک ها، هایی هستند که تم مختص به خود را دارند و به مهمانان طراحی و تسهیلاتی براساس مفاهیم و موضوعات متنوع از هنر و مد گرفته تا ورزش، فیلم و شراب عرضه می کنند.

این سازه ها معمولا یک تم انتخاب می کنند و خدمات و دکوراسیون را بر محور همان تم و مفهوم تعیین می‌کنند با این حال در این هتل‌ ها اتاق‌های با تم های جداگانه هم وجود دارند تا مهمانان در هر بار اقامت در این بتوانند اتاقی با تم متفاوت از قبلی کرایه کنند.

طراحی سازه‌ی ink48

واقع در میدتاون منهتن شهر نیویورک به مثابه ی تاییدیه ای است به ساختمان پیشین واقع در همان محل؛ با اتاق هایی که  فضایی صنعتی دارند، رستورانی که پرینت نام دارد و میکده‌ای در بالای پشت بام به اسم The Press Lounge

گاتهام در منچستر که در محل یکی از شعب پیشین بانک میدلند واقع شده، برای کیسه های حمل لباس‌های خشکشویی از کیسه های پول استفاده می کند، در این هتل‌ چراغ های بانک و کلاه های بولر به چشم می خورد. جذاب سکرت واقع در پاریس که برای طراحی اتاق‌هایش از وقایع مهم پاریس الهام گرفته شده و همچنین هتل vice versa که این نیز در پایتخت فرانسه قرار گرفته و مهمانان بهنگام ورود به آن می بایستی متن هفت گناه کبیره را ادا کنند. به طور کلی بوتیک ها به عنوان مکان‌هایی شخصی شده با قابلیت تغییر در نظر گرفته می شوند. مهم ترین شاخصه ی توصیف کننده ی بوتیک ها در نظر گرفتن جنبه ی فرهنگی، تاریخی و زیبایی شناسی آن هاست و همچنین این که این بوتیک ها شعبه های مختلف ندارند و نحوه ی ارائه ی خدماتی که می دهند فقط مختص همان است.

از سایر شاخصه های مهم بوتیک ها می توانن به فضاهای عمومی این ها مثل اتاق نشیمن و کتابخوانه هایی با اتاق‌های عمومی و قابلیت‌های بسیار و اسباب و وسایل ویژه داخل این اتاق‌ها اشاره کرد. 

حال و با توجه به بازار رو به رشد گردشگری در ایران نیاز به تعریف جایگاه بوتیک‌ ها با توجه سلایق جدید در این بازار رو به رشد بسیار محسوس است. تا آنجا که هر روز شاهد معرفی مفهومی جدید در اقامتگاه‌ها هستیم که در چارچوب استاندارد تعریف شده بین المللی به عنوان بوتیک‌ جای می گیرند، در صورتی که بوتیک هنوز خود تعریف سازمانی و مصوبی پیدا نکرده است.

ز

همسو یا جهت دار، موافق یا مخالف، چه بخواهیم و چه نخواهیم دیگر نمی توان هتل و هتلداری را تنها یک شاخه از درخت گردشگری دانست و باید آن را در قامت درختی تنومند دید که امروزه "صنعت هتل" شناخته می شود و میزان تراکنش های مالی آن در سال جاری میلادی بین 60 تا 62 میلیارد دلار پیش بینی شده است. پس این مهم به سان هر صنعت دیگری دارای بایدها و نیازهایی است که تنها در سایه توجهات دولت ها میسر است خاصه آنکه این درخت تنومند در عرصه جهانی هنوز در حیاط فکر و عمل ما نهالی نوپاست.

واقعیت آن است که با گذشت قریب به چهار دهه از انقلاب، وضعیت امروز هتل های ما هنوز تحت همان عنوان ساختگی و مصطلح خودمان یعنی "هتلداری" بجای "صنعت هتل" قرار دارد چرا که همچنان میانگین نگاه دولتمردان از  بیرون و دست اندرکاران آن از داخل به این صنعت جهانی در حد همان حجره داری باقی مانده است. با این همه، برخی جرقه های ترقی خواهی در تمام طول این سال ها همچنان امید را نزد اهالی فن زنده نگاه داشته است؛ امیدهایی که بویژه با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید رنگ بیش تری به خود گرفت تا آنجا که به رغم برخی ناامیدهای محض و نقاط تاریک در انتخابات و انتصابات در همین دولت، بازهم مردان این عرصه مصلحت خویش را بر ادامه دولت کنونی دیدند.

شاید مهم ترین دلیلی که هتل داران و کارشناسان این امر را به تداوم کار دولت امیدوار ساخت، بیش از آنکه به ادعای مردان مسئول گردشگری اش به نهضت هتل سازی مربوط شود، لمس قابل اعتنای تغییر ادبیات گفتاری و رفتاری در جهان سیاست و تاثیرات آن بر بازار هتل های داخل بویژه در اعتماد سازی برای سرمایه گذاری های خارجی و داخلی بود. در این راه اگرچه ادعای ماحصل کنفرانس سرمایه گذاری و عنوان پرطمطراق "صد هتل، صد کسب و کار" فرسنگ ها با واقعیتی که دیده شد، فاصله داشت اما همین قدر که تحت لوای این مدعا توانستیم نگاه نافذ و شکارچی سرمایه گذاران ساخت و ساز هتل را برای حتی چند روز به بازار داخل جلب کنیم، دستاورد بزرگی است که قریب یک دهه در حسترش بودیم.

از همین روی، انتظار مردان عرصه هتل و کارشناسان و دوست داران آن از دولت آتی رئیس جمهور آن است که:

نخست به عنوان غایت آرزو، یکبار برای همیشه سایه حیاط خلوت از سر سازمان برداشته شود و تکلیف برادری "گردشگری" و "میراث فرهنگی" و "صنایع دستی" در زیر لوای وزارتخانه روشن شود. در همین راه به طور حتم واهمه های انتخاب های سلیقه ای ریاست سازمان هم جای خود را به خرد جمعی و انتخاباتی بر اساس سنخیت دانش و تجربه خواهد داد و متعاقبا زیرمجموعه ها نیز با تعاریفی درست، افرادی کاربلد بخود خواهند دید. و صد آرزوست که در ساختار وزارتخانه گردشگری، معاونتی مستقل برای صنعت هتل در نظر گرفته شود تا حداقل گفته ها و پیمان ها وجاهت قانونی یابد. با این حال اگر اراده ای بر تغییر ساختار این سازمان با همه مزایایی که دارد، نیست حداقل بر دانش و تجربه محور بودن انتصابات آن وسواس بیش تری بخرج داده شود. هر چند که تجربه امیدبستن های قبلی به این امر، حالا همین که انتصابات اینچنینی هم دوام یابند را به آرزو بدل کرده است.

دوم آنکه بحثی که در همین نشست اخیر با معاونت گردشگری جدید مبنی بر ایجاد یک تشکل واحد برای تمامی فعالان مراکز اقامتی شکل گرفت، به جدیت تمام دنبال و به سرانجام برسد تا بلکه داستان "جامعه" و "انجمن" و تشکل های بی وجاهت صنفی جای خود را به یک "اتحادیه" قدرتمند دهند تا با برخورداری از حقوق اتحادیه ها بتوانند صاحب اختیار عنان خویش باشد تا مجوز صادر کند و در نرخ گذاری نگاهی روشن فکرانه داشته باشد و اساس را رقابت سالم بدانند و در برابر بی عدالتی های تحمیلی از سوی سایر نهادهای دولتی، از خویش دفاع کنند.

سوم آنکه پس از تعیین و تکلیف همیشگی برای مجری برگزاری نمایشگاه های داخلی و خارجی و رهایی از سردرگمی و انتخاب قرعه ای و لابی بازی ها، سهم هتل و هتل داران هم مشخص گردد تا در فرصت های بین المللی سهم معرفی داشته های هتلی خود تنها به چند هتل و زنجیره دولتی اختصاص نیابد و فرصتی هم به بخش واقعا خصوصی و سرمایه گذاران آن داده شود. در همین راستا، برگزاری نمایشگاه ها و یا همایش ها و کنفرانس های این صنعت هم به مشورت اهالی فن گذاشته شود و لااقل همانطور که شور برگزاری با القاب و عناوین آنچنانی به چشم می آید، اراده ای هم برای بیان کارنامه و نتیجه اش باشد.

دست آخر آنکه درد "آموزش" در این صنعت جدی نگاه شود.  جبران کمبود نیروی انسانی هتل ها نیازمند نیروهایی تحصیلکرده اما در عین حال کارآموخته می باشد و نه فقط مدرک بدستانی که حتی تجربه یک روز کار عملی از پایه را در هتل ندارند!  پس می بایست بموازات حمایت از موسسات آموزشی، فراهم سازی دسترسی به کتب روز دنیا و پشتیبانی از مولفان و نویسندگان و مترجمان و مهم تر رسانه های تخصصی، شرایطی را فراهم نمود تا دانشجویان این رشته در کنار تحصیل علم روز شاخه های مختلف صنعت هتل ، مجال درستی هم برای کارآموزی و کار عملی داشته باشند.

امید که این خواسته ها در چهار سال بعدی به عنوان داشته هایمان یاد شوند.

ز

هتلداری از زیرشاخه‌های اصلی صنعت گردشگری است. یک اصل مهم در این صنعت ارائه خدمات پذیرایی به میهمانان متناسب با نیاز آنان است تا علاوه بر شرایط مناسب اقامت، تجربه‌ای متفاوت از حضور در یک مکان اقامتی خاص نیز برای آنان حاصل شود.
در این صنعت، رضایت مشتری مهم‌ترین سلاح رقابتی به منظور سودآوری است و در این راستا بسیاری از صاحبان هتل‌ها با به‌کارگیری شیوه‌های متفاوت طراحی داخلی و طراحی خدمات سعی می‌کنند زمینه تجربه حضوری متفاوت را برای مشتریان خود فراهم کنند؛ این رویکرد منجر به پدیدآمدن هتل‌هایی متفاوت با نام «بوتیک‌هتل»‌ در سراسر جهان شده است. بوتیک‌‌هتل‌ها خود به انواع هتل‌های تاریخی- فرهنگی، هتل‌های طبیعی و هتل‌های لوکس تقسیم می‌شوند. کشورمان ایران از قطب‌های گردشگری فرهنگی به شمار می‌رود و گردشگری آن نیز در درجه اول رویکرد فرهنگی دارد؛ به عبارتی گردشگران با هدف بهره‌مندی از خدمات لوکس به ایران سفر نمی‌کنند، بلکه می‌آیند تا با تاریخ و فرهنگ کشورمان آشنا شوند.

اما از آنجا که بخش عمده بازدیدها به بازدید از اماکن شاخص معماری ایران مربوط می‌شوند، فرصت چندانی برای آشنایی با ظرفیت‌های مرتبط با فرهنگ مردم کشورمان میسر نخواهد بود؛ موضوعی که می‌تواند برای برخی گردشگران به اندازه بازدید از آثار معماری، جذابیت داشته باشد و بخواهند این دو را در کنار هم تجربه کنند. از این‌رو شاید راه‌اندازی انواع بوتیک‌هتل‌‌ها با رویکرد تاریخی – فرهنگی در بناهای بازمانده از چند سده اخیر همچون خانه‌ها و کاروانسراها و البته با نگاه به فرهنگ مردم کشورمان، راهکار مناسبی برای پاسخگویی به این نیاز گردشگران باشد.

تبدیل خانه‌های تاریخی به بوتیک‌هتل

بسیاری از شهرهای کشورمان از ظرفیت مناسبی برای راه‌اندازی بوتیک‌هتل‌‌هایی با رویکرد تاریخی- فرهنگی برخوردارند؛ برای نمونه تهران به عنوان پایتخت دوره قاجار می‌تواند مکان مناسبی برای اجرایی‌کردن این الگو و راه‌اندازی « بوتیک‌هتل قاجاری» باشد؛ چراکه خانه‌های تاریخی به جا مانده از این دوره در تهران، از ظرفیت تبدیل به اقامتگاه‌های کوچک اما بهره‌مند از تمامی عناصر معماری و فرهنگی زندگی مردمان دوره قاجار برخوردارند. به گزارش دنیای اقتصاد، این عناصر فرهنگی می‌توانند در معماری و تزئینات بنا، آرایش و چیدمان اتاق‌ها، نوع پوشش کارکنان هتل، تهیه خوراک‌های آن دوره با استناد به آشپزی‌نامه‌های بازمانده، سرو غذا به شیوه مرسوم در میان مردمان آن دوره و حتی آداب غذا خوردن آنان تجلی پیدا کنند.
همچنین نمونه مشابه این هتل‌ها را می‌توان در دیگر شهرها و متناسب با دوره‌های پررنگ تاریخی هر شهر ایجاد کرد؛ برای مثال «بوتیک‌‌‌هتل زندیه» در شیراز یا «بوتیک‌هتل صفویه» در اصفهان. حتی بسیاری از شهرهای کشورمان نیز از ظرفیت راه‌اندازی بوتیک‌‌هتل‌‌های باستانی برخوردارند که تجربه زندگی انسان‌های عصر باستان‌ را می‌توان با شیوه‌ای مدرن‌تر و در مکان‌هایی خارج از حریم و محوطه سایت‌های باستانی برای گردشگران علاقه‌مند فراهم آورد و امکان تجربه حضور در محیطی متفاوت و توام با آموزش و فراگیری را برای آنان ممکن ساخت. موسیقی، پوشاک سنتی ایرانی، سبک زندگی ایلات و عشایر، همه و همه سوژه‌های مناسبی برای طراحی یک بوتیک‌هتل به شمار می‌روند که می‌توانند با خارج کردن یک هتل از کارکرد صرفا اقامتی، رویکردی تاریخی – فرهنگی به آن ببخشند و میزبان علاقه‌مندان خود باشند.

ز